Madeline is allergisch voor de wereld - dit is haar verhaal

In Alles wat je lief is maken we kennis met Madeline. Zij is allergisch voor de wereld. Zo allergisch dat ze al zeventien jaar niet buiten is geweest. De enige mensen die ze ziet zijn haar moeder en verpleegster Carla. Tot er een nieuwe jongen naast haar komt wonen, met ogen in de kleur van de Atlantische oceaan: Olly. Hun vriendschap begint online, maar al gauw is dat niet meer genoeg. Een verhaal over het verlangen naar het onbereikbare, en over alles wat we op het spel zetten voor de liefde. Benieuwd? Lees nu alvast een fragment.

HET WELKOMSTCOMITÉ

‘Carla,’ zeg ik, ‘het gaat heus niet zoals de vorige keer.’ Ik ben geen acht meer.
‘Je moet me beloven…’ begint ze, maar ik sta al voor het raam en ruk de gordijnen open.
Ik had niet aan de felle Californische zon gedacht. Aan hoe die daar staat, hoog en gloeiendheet en wit aan de wit gebleekte hemel. Ik zie meteen niets meer. Maar dan begint het witte waas voor mijn ogen op te trekken. Alles is met een stralenkrans omgeven.
Ik zie de vrachtwagen en het silhouet van een oudere vrouw die om haar as draait: de moeder. Ik zie een oudere man bij de laadklep van de vrachtwagen: de vader. Ik zie een meisje dat misschien iets jonger is dan ik: de dochter.
Dan zie ik hem. Hij is lang, slank en draagt alleen maar zwart: een zwart T-shirt, zwarte spijkerbroek, zwarte sneakers en een zwarte muts waar zijn haar helemaal onder zit. Hij is blank en zijn harde, hoekige gezicht heeft de kleur van lichte honing. Hij springt uit de vrachtwagen  en zweeft over de oprit alsof de zwaartekracht op hem een andere uitwerking heeft dan op de rest van de mensheid. Met zijn hoofd schuin bekijkt hij het nieuwe huis alsof het een raadsel is.
Na een paar seconden begint hij zachtjes op de ballen van zijn voeten te wippen. Opeens trekt hij een sprintje en rent letterlijk twee meter tegen de muur op. Hij grijpt zich aan een vensterbank vast en bungelt zo een seconde of twee voor hij op handen en voeten weer neerkomt.
‘Knap, Olly,’zegt zijn moeder.
‘Had ik je niet gezegd daarmee op te houden?’ snauwt zijn vader.
Hij negeert ze allebei en blijft op handen en voeten zitten.
Ik leg mijn hand plat tegen het raam, ademloos alsof ik die maffe stuntzelf heb uitgehaald. Ik kijk van hem naar de muur naar de vensterbank en weer naar hem. Hij zit niet meer op handen en voeten. Hij staat naar me te kijken. Onze blikken kruisen elkaar. In een flits vraag ik me af wat hij ziet achter mijn raam – een raar meisje in het wit met grote staarogen. Hij grijnst naar me en zijn gezicht is niet hard meer, niet star meer. Ik probeer terug te lachen, maar ik ben zo de kluts kwijt dat ik hem per ongeluk boos aankijk.

MIJN WITTE BALLON
Die nacht droom ik dat het huis met me mee ademt. Ik adem uit en de muren van mijn kamer komen naar binnen, alsof ik in een ballon zit die langzaam leegloopt. Ik adem in en de muren zetten uit. Nog één keer ademhalen en eindelijk, eindelijk zal mijn leven uit elkaar knallen.

BUURTWACHT

SCHEMA MOEDER
6.35 uur – Komt veranda op met een dampende kop met iets warms. Koffie?
6.36 uur – Staart naar het lege landje aan de overkant en neemt kleine slokjes. Thee?
7.00 uur – Gaat naar binnen.
7.15 uur – Komt weer naar buiten. Geeft man afscheidszoen. Kijkt zijn auto na.
9.30 uur – Tuiniert. Zoekt, vindt en raapt sigarettenpeuken.
13.00 uur – Vertrekt met auto. Boodschappen doen?
17.00 uur – Smeekt Kara en Olly hun klusjes te doen ‘voor jullie vader thuiskomt’.

SCHEMA KARA (ZUS)
10.00 uur – Klost op grote zwarte schoenen en in een pluizige bruine badjas naar buiten.
10.01 uur – Checkt berichten op haar telefoon. Krijgt enorm veel berichten.
10.06 uur – Rookt in de tuin tussen onze huizen drie sigaretten.
10.20 uur – Graaft met de neus van haar schoen een gat en begraaft de peuken.
10.25-17.00 uur – Belt of whatsappt.
17.25 uur – Klusjes.

SCHEMA VADER
7.15 uur – Gaat naar zijn werk.
18.00 uur – Komt thuis van zijn werk.
18.20 uur – Gaat op veranda zitten met drankje nr. 1.
18.30 uur – Gaat naar binnen om te eten.
19.00 uur – Terug op veranda met drankje nr. 2.
19.25 uur – Drankje nr. 3.
19.45 uur – Geschreeuw tegen gezin begint.
22.35 uur – Geschreeuw tegen gezin neemt af.

SCHEMA OLLY
Geen pijl op te trekken.

IK ZIE IK ZIE
De anderen noemen hem Olly. Tenminste, zijn zus en zijn moeder noemen hem Olly. Zijn vader noemt hem Oliver. Naar hem kijk ik het meest. Zijn slaapkamer is op de eerste verdieping, bijna recht tegenover de mijne, en hij heeft zijn luxaflex bijna altijd open.
Soms slaapt hij tot 12 uur ’s middags. Soms is hij weg voor ik opsta en met surveilleren begin. Maar meestal staat hij om 9 uur op, klimt zijn raam uit en klautert als Spiderman langs de gevel omhoog naar het dak. Daar blijft hij een uur, waarna hij zich, met zijn benen eerst, zijn kamer weer in laatzakken. Hoe ik ook mijn best doe, ik heb nog niet kunnen zien wat hij daarboven uitspookt.
Hij heeft alleen een bed en een ladekast in zijn kamer. Een stapeltje verhuisdozen staat nog onuitgepakt naast de deur. Aan de muren hangt niets, alleen één poster van een film die Jump London heet. Ik heb het opgezocht, en die film gaat over parkour, een soort straatacrobatiek, wat verklaart hoe hij aan al die krankzinnige trucs komt. Hoe langer ik kijk, hoe meer ik wil weten.